sábado, 21 de noviembre de 2009

Exame suspenso

Era un mércores pola mañá a primeira hora cando a profesora de castelán entrou na clase. Era unha muller alta e delgada que sempre levaba o seu bolso e as carpetas nas que tiña o material para impartir clase. O caso é que entrou dando os bos días, nós contestámoslle e acto seguido preguntámoslle todos a unha:
– “¿Tienes las notas, profe?” – e é que facía dous días tiveramos un exame con ela e estabamos ansiosos por saber as notas.
Ela nin sequera se molestou en contestar, sentouse e sacou dunha carpeta un montón de papeis.
– Daniel – chamoume –. “Reparte los exámenes, por favor.”
Levanteime e fun ata onda ela. No ambiente notábase tensión, a tensión de antes das notas, tamén chamada “prenotarial” polos expertos no tema. Collín a pila de papeis e comecei a repartilos. O último era o meu. Esperei a sentarme para miralo. Non. Non podía ser! Outra vez! Un catro setenta e cinco! Cago no demo! Eu sempre fun un moi bo estudante, pero este ano... En castelán comecei a suspender, en matemáticas aprobo polos pelos... E iso que eu son de letras! Pois vaia letras! Aínda menos mal que vou ben nas outras. Pero agora viña o suplicio.
– Dani! Canto sacaches? – se non era coa profesora de castelán, na clase falabamos todos en galego.

– Un catro setenta e cinco – de súpeto todo o mundo se puxo a rosmar: «Imposible!» ou «Dani un catro setenta e cinco. A profesora tivo que corrixir mal.» Xa sabía eu que isto pasaría pero non acabou aí todo, o peor foi cando...
– E ti, Uxía? Que sacaches?
E ela responde:
– Un dez.
Ala carallo! Aí xa se armou unha boa. Que se Uxía me superara, que se Uxía era superdotada (pois só aprobou outra persoa na clase e cun cinco escaso), que se Uxía, que se Uxía, que se Uxía... Despois tamén estaban os máis bos: «Uxía fixo trampa, tivo que copiar dalgún lado» ou «Non pode ser. A profe corrixiu mal». E eu, ferido no meu amor propio comecei a maldicir en voz alta coma se estivese tolo. Tíñalle unha tirria a esa rapaza... Durante todo ese curso e durante o curso anterior (aínda que sacaba todo sobresaínte) miña nai poñíame a Uxía de exemplo: « Uxía pásase traballando toda a tarde, e ti non fas nada! », e eu: « Terás moita queixa ti tamén. Quéixaste de vicio ». E agora isto. Leva superándome todo o curso e os meus compañeiros facendo comentarios a cada exame que me supera. Como para non terlle manía! E aínda por riba Uxía era das rapazas máis guapas do curso. Tíñao todo tamén. Vaia por Deus.
– Daniel, “salga fuera, estoy ahora con usted”
Merda, xa me olvidara da profesora e todo. Que querería esta muller agora, oh? Vaia día. A ver como lle dicía eu isto a miña nai. En fin, xa pensaría niso máis tarde.
– Sí, profesora.
Saín fóra da clase e detrás miña saíu a mestra. Pechou a porta e dixo tranquilamente:
– “¿Se puede saber que te pasa? ¿Pasas de un sobresaliente a un suspenso y ni siquiera te importa?”
Que non me...? Cago na... Eu a esta mátoa, mátoa! Se non a mato eu a ela mátame ela a min, así que non me poden meter no cárcere nin mandarme a menores: é cuestión de supervivencia, é en defensa propia. Ou?
– E quen lle dixo a vostede que non me importa? – tan cabreado estaba que lle falei en galego. A ela non pareceu importarlle. Á fin e ao cabo non estabamos na clase e cada un é libre de falar no idioma que queira non?
– “No demuestra mucho interés. Le vi mirar el examen y no hizo ni un gesto de preocupación siquiera”.
Non, si esta aínda había querer que chorara. Manda truco!
– Iso non quere dicir que non me importe, ou?
– “Suspendes porque te da la gana, Daniel”.
Agora si! Non o aturo máis! Vai levar unha... desas que dan os curas! Como se atreve!
– “Sabes la teoría pero no sabes llevarla a la práctica”.
Si, ti tamén sabes aprobar pero tampouco sabes levalo á práctica. Mira a outra con que me ven!
– Bueno, xa está non? Estou suspenso. Para que lle vamos a dar máis voltas. Fastídiame moito suspender por moito que diga vostede pero é o que hai. Haberá que aceptalo. Que quere, que me poña a chorar?
A profesora pareceu sorprendida pola forma en que lle falara e polo que lle dixera, pero non me contestou e volveu abrir a porta da aula. Eu entrei. Todo estaba en silencio. Que raro. Uxía mirábame cun sorriso tímido, como de desculpa. Eu non lle fixen caso. Só tiña ollos para o meu pupitre. Quería chegar a el e agocharme das miradas indiscretas dos meus compañeiros. Nese intre dixo a profesora:
– “Bien. Tema seis. ¿Quien puede decirme lo que es la comunicación?”

Na procura do pan

Como me estou aburrindo que dá gusto na casa pois vouvos contar algo.

Ben, o caso é que o outro día levanteime, almorcei e todo iso que se fai pola mañá (quen o fai e quen non tempo que aforra) e cando saín do baño e me ía meter un cacho no ordenador antes de poñerme a traballar, oio a miña nai:
– Daniii! Vaime polo pan, anda, que eu estou ocupada!
Buenoooo, xa sería raro, oh! E, total, se non está ocupada está cansa porque non durmiu de noite ou porque hoxe os pequenos estaban insoportables (miña nai é mestra) ou sabe "Dios" e a "Virgen" por que. Para que vou protestar? Se vou ter que ir igual...
– Bueno logo, a ver. Dame os cartos ou? Aínda por riba de ir polo pan aínda hei ter que pagalo – dixen. E é que eu cando me obrigan a facer unha cousa póñome bastante maleducado e insoportable.
– Toma – e deume un billete de dez euros.

– Pero ti toleache, desde cando o pan custa dez euros, nena? – o de nena saíume nese momento, eh? Non pensedes que lle vou chamando nena á miña nai.
– É que non teño menos.
– Ben, pois as voltas para min, pola viaxe – dixen de broma. Ja! Broma si, oh! O que pasa é que eu naquel intre non o sabía.
– Ala, marcho, logo volvo – outra burrada, iso de “logo”... Hai que ver as tonterías que se din cando non se sabe o que vai acontecer no futuro.
E alá me fun eu, andando tranquilamente (aí tedes outra, xa van dúas. A quen se lle ocorre ir andando tranquilamente cando vai buscar o pan? A quen?). Crucei o Parque da Milagrosa e cando cheguei á panadaría... estaba pechada! Todo ese camiño para nada. Fun pola Avenida da Coruña ata outra que había un cacho máis atrás. O pan daquela panadaría non lles gustaba moito aos meus pais, dicían que estaba cru, pero érache o que había. E... estaba pechada!!
– Cago no demo! – dixen.
E así seguín indo ás panadarías das que sabía (así e todo son responsable, eh? Mirade como me sacrifico polos meus pais. Aínda que eu tamén o facía por min, se non hai pan para meus pais... malamente o hai para min). Recorrín Lugo e medio “y no había una panadería abierta, chico”. Puxen unha nota no móvil para o día seguinte que decía: “Denunciar a todas as panadarías de Lugo por pechar o mesmo día”. Maldita sexa a miña sorte, oh. E volvín para casa coas mans baleiras.
– E o pan, fillo?
– Pregúntalles os panadeiros porque eu non sei del.
– E logo as panadarías que están, de adorno?
– Iso é o que me pregunto eu – respondín. Retranqueiro ata a morte! Viva a retranca!
– Onde vai o pan, Daniel?
– Mamá, se soubera onde vai traíacho, pódocho xurar. Non había unha panadaría aberta! “Ni una!” Lugo e medio me papei, e nada. Nin unha migalla.
– Vaia por Deus, oh. E agora como facemos?
– Frite unhas patacas.
– Pero agora non me da tempo!
– Ben, pois esperamos.
– Vale logo. Veña, vaille axudar a teu irmán a pasar o aspirador.
– O que, oh?!
– Andando!
Merda. Merda, merda, merda, merda. Axudarlle a pasar o aspirador? Merda. Meu irmán recorreu todo Lugo na procura do pan? (Non estaría mal como título de película: “Na procura do pan 2”) Non. Non, non, non. E eu, despois de andar o que andiven, teño que limpar? Merda. Pero así é a vida. Eu axudeille a limpar ao meu irmán e máis tarde meu pai chegou cun bolo de pan ben grande. Iso foi o colmo. Nunca máis volverei a andar pola cidade adiante buscando pan. NUNCA MÁIS!